18 september, heerlijk zonnig weer en de jaarlijkse Strapdag in de week van de mobiliteit. 
Een fijne aansporing om kinderen en jongeren te voet of fietsend naar school te laten gaan (of te brengen). Ook de dag waarop in Zwevegem de aftrap gegeven wordt van Tournée Flandrienne, een evenement waarbij bedrijfsleiders aangespoord worden om woon- werkverkeer met de fiets te promoten. Ze organiseren verschillende fietstochten en de opbrengst gaat naar een goed doel: OVK, Ouders van verongelukte kinderen.
Ik was op weg naar Zwevegem.

Gitzwart en pijnlijk is de dag.
Net vandaag, net in Zwevegem komt een jonge fietsster van 12 jaar om het leven.
Op weg naar school.
Samen met een vriendinnetje fietsend.
Op nog geen 100 meter van de schoolpoort.
De oorzaak is nog niet helemaal bekend, het parket voert nog onderzoek.
Wel duidelijk: twee fietsertjes, 1 vrachtwagen.
Tijdens de ochtendschoolspits en in de straat van de school.
Ik zag de plaats van het ongeval.

Gitzwart en pijnlijk is de dag.
Al zolang vraagt de Fietsersbond om zwaar verkeer in de schoolomgeving te verbieden tijdens de ochtend en avondspits.
Al zoveel fietsers en zeker jonge fietsers lieten het leven en iedere keer opnieuw moet ik als woordvoerder van de Fietsersbond alweer hetzelfde zeggen.
De quotes in de krant en op radio en tv worden pijnlijk routineus.

Gitzwart en pijnlijk is het. Plannen worden gemaakt.
Middelen worden beloofd, opgetrokken en effectief vrijgemaakt.
Maar het gaat zo traag, zo tergend pijnlijk traag.
Waarom zijn we anno 2020 nog altijd in een planningsfase?
Waar blijft de handhaving en de controle vanuit de politie?
Heel wat lokale politici en besturen willen wel werken met venstertijden.
Ze voelen dat ze iets moeten doen en maken plannen.
Maar als de handhaving er niet komt, dan kan er niets veranderen.

Gitzwart en pijnlijk is het.
Dat er vandaag nog steeds een strijd gevoerd wordt op de openbare weg.
Dat twee fietsers naast elkaar (wat perfect mag in de bebouwde kom zolang het tegenliggend verkeer niet gehinderd wordt) toch nog moeten ingehaald worden. Vaak om dan honderd meter verder voor het rode licht ze weer langszij te zien komen.

Infrastructuur en vooral gedragsverandering.
Dat is wat we vragen vanuit de Fietsersbond.
Veilige infrastructuur, duidelijke plaatsen voor de fietsers, veilige schoolroutes en werkroutes.
Zodat iedereen veilig en comfortabel zich per fiets kan verplaatsen.
Maar vooral ook een gedragsverandering.
Hou rekening met elkaar.
Gun elkaar de plek die ieder toekomt op de openbare weg.
En zolang niet iedereen dat kan, is handhaving een noodzaak.

Het zonnige weer voelt donker.
Hopelijk is dit niet het zoveelste ongeval in de rij.
Hopelijk kan nu echt werk gemaakt worden van die versnelling om tot een echte fietsregio te komen.
Ik blijf er, ondanks een heel donker gemoed, toch in geloven en me er tot het uiterste voor inzetten.
Met mij nog heel veel andere mensen. Laat ons er nu echt werk van maken.

En heel veel sterkte aan de familie en de vrienden.
Wies
Woordvoerder Fietsersbond en dus in naam van alle leden en sympathisanten.