Iris zocht als alleenstaande mama zonder auto een alternatief om samen met haar dochter op reis te gaan. Dat alternatief vonden ze in de fiets: samen met hun twee stadsfietsen en 20 à 25 kilogram bagage sprongen moeder en dochter in 2017 op de trein richting Avignon. Zonder voorkennis of ervaring, maar klaar voor het avontuur. Het plan? De Mont Ventoux oprijden! En dat deden ze.

Iris: ‘Niet dat alles vlekkeloos verliep. Zo besloot mijn gps plots dat hij niet meer wilde meewerken. Ik vond het allemaal best stresserend, voelde me verantwoordelijk voor mijn dochter en wilde dat alles vlotjes verliep. Maar mijn dochter vond het fantastisch: eindelijk een echt avontuur! Gaandeweg heb ik geleerd om de stress en de angst voor het onbekende los te laten en te genieten van al het moois rondom ons.’ 

Na afloop van deze reis werd het al snel duidelijk dat ze dit nog zouden doen. Het jaar erop gingen Iris en haar dochter inderdaad opnieuw richting Avignon met de trein, deze keer zonder concreet plan.

Iris: ‘Toen mijn dochter en ik uit de trein stapten, vroeg ik haar waar ze naartoe wou gaan. Dat bleek de zee te zijn. Binnen drie dagen stonden we aan de kust. Daar hadden we de keuze: westwaarts richting Spanje of naar het oosten, richting Italië. Mijn dochter wou een ijsje eten in Italië, dus daar gingen we naartoe.’

‘We fietsten de Franse zuidkust af om de grens met Italië over te steken. Nadat we daar hadden genoten van een heerlijk Italiaans ijsje dachten we na over wat we nog wilden doen. Ik had geen zin om dezelfde weg terug te fietsen, maar mijn dochter was nog niet klaar om afscheid te nemen van de zee. Na grondig overleg hebben we beslist dat we de trein terug naar Marseille zouden nemen om van daaruit verder de andere richting uit te fietsen.’

‘We waren nog niet lang onderweg toen mijn dochter zich afvroeg of we tot in Spanje zouden geraken, ze had zin in paella. Ik twijfelde of dit haalbaar was, maar besloot het toch te proberen. We fietsten tot 90 km per dag. Hoe dichter mijn dochter bij de Spaanse grens kwam, hoe gemotiveerder ze werd om het doel te halen.’

‘Al dat doorzetten met de fiets heeft opgeleverd, want jawel, we hebben het gehaald!

Het werd een onvergetelijke reis, met een ijsje in Italië en een paella in Spanje.’

Een aantal fietsreizen later beseft Iris dat een fiets je leven kan veranderen. In september van dit jaar plant ze haar langste fietsreis tot nu toe: van België naar Athene. Ze laat zich hiervoor sponsoren om geld in te zamelen voor een aangepaste fiets voor Mauro, het zoontje van een collega met de ziekte van Duchenne.